สตรีแพศยาเช่นเจ้า ข้าเกลียดยิ่งนัก

"เจ้ามันก็แค่สตรีแพศยาใช้เล่ห์กลให้คนอื่นตกลงไปในหลุมพรางที่เจ้าขุดเอาไว้ สะใจเจ้าแล้วใช่หรือไม่ที่ได้ข้าเป็นสามี"หลีเฉินอี้เอ่ยถามหลงเฟยเหยา สายตาที่เขามองนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"อย่าคิดว่าข้าจะตกลงไปในหลุมพรางของเจ้าอีก วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ข้าจะใช้ชีวิตในเรือนเดียวกันกับเจ้า"

"ท่านพี่พูดแบบนี้หมายความอย่างไรเจ้าคะ"

"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปข้าจะไปเป็นทหารในกองทัพ"

"ไม่นะเจ้าคะ ท่านพี่ได้โปรดอย่าทิ้งข้า"

"สตรีแพศยาเช่นเจ้า ไม่ควรค่าที่คนอย่างข้าจะใช้ชีวิตร่วมด้วย"

ผ่านไปสองปี

หนังสือหย่าส่งมายังบ้าน หลงเฟยเหยามองหนังสือที่สามีส่งมาให้ทั้งน้ำตา สงสารลูกน้อยทั้งสองที่ต้องกำพร้าพ่อ
 

ท่านพี่เจ้าก้อนแป้งของเราน่ารักน่าชังยิ่งนัก เหตุใดท่านถึงใจร้ายเช่นนี้ ไม่รู้หรือไงลูกๆรอท่านกลับบ้านในทุกวัน

นิยายเรื่องนี้ดราม่านิดๆ ฝากไว้ในอ้อมใจรีดทุกคนด้วยน้า